Matura to temat dla mnie szczególny pod tym względem, że wypada w moje urodziny i potrafiła, żeby to tak delikatnie ująć, popsuć mi niejedne plany. Tak też zrobiła w moje dwudzieste urodziny kiedy pisałem ją mając 39 stopni gorączki.

Chyba powinienem pojechać jej już za tę datę, ale wstrzymam się. Na razie.

W 2016 roku maturę zdało 79,5 % uczniów. Kropka. Nie wiadomo teraz co z tym fantem zrobić. Świętować jacy to jesteśmy wykształceni i na jakim poziomie stoi wiedza naszej młodzieży czy jednak jechać po tym całym “egzaminie dojrzałości”, że nie ma sensu i do likwidacji. Przydatność wiedzy z matury została w końcu przedstawiona w programie “Matura To Bzdura”. Temat powinien być zamknięty.

Za tydzień mija już 7 lat od kiedy zdawałem swoją maturę. Byłem tym pierwszym rocznikiem po przywróceniu obowiązkowej matury z matematyki. To były czasy. Uczucie końca świata było z nami od początku i wtedy doszedł jeszcze ten Smoleńsk. Ech…

Zostaniesz nikim…

Uczucie końca świata napisałem dlatego, że taka atmosfera była tworzona wokół tego egzaminu. Albo go zdajesz, zdajesz świetnie albo po prostu giniesz. Nie ma alternatyw i nie ma życia po maturze. Nauczyciele podsycali ten strach zapewne sami zmartwieni swoimi statystykami i tego jak się wytłumaczą z tych co nie zdali. W międzyczasie próbowali wyperswadować owym delikwentom wzięcie udziału w tej ogólnopolskiej zabawie.

Kiedy o tym pomyślę mieszają się we mnie dwa uczucia. Z jednej strony mi przykro, a z drugiej się po prostu wkur…zam. Z tego powodu, że nie mówi się o niczym innym jak o maturze i studiowaniu. Pozostałych się po prostu marginalizuje. Liczy się tylko ta zindoktrynowana masa, która ma zdobyć jak największy wynik i tyle. Nie ludzie, cyferki – powiedział facet po rachunkowości i finansach…

Nie masz matury, nie masz za bardzo przyszłości – taki był ogólny przekaz.

…chyba, że masz system w dupie

Ludzie mnie zajebiście fascynują. Szczególnie tacy idący pod prąd i udowadniający, że można po swojemu, można lepiej, można inaczej. Taki właśnie jest mój kolega z którym chodziłem razem do klasy. Olał “najważniejszy egzamin” w naszej ponadgimnazjalnej karierze co jakiś czas mówiąc właśnie, że matura to bzdura. Egzamin, który nie ma sensu, w którym jesteś testowany z wiedzy, której nie użyjesz począwszy od wyjścia z sali. No i nie poszedł.

Brak matury go nie zabił

Mój kolega nie umarł, nie został bezrobotnym i nawet ma przyszłość. Zawsze miał w sobie taką chłopską wrodzoną logikę, był kumaty, pracowity i rzetelny. Po szkole zaczął pracować w jednym z okolicznych zakładów, do pracy się przykładał, szybko się uczył.

On uczyć się lubił tylko ta nauka musiała mieć dla niego jakiś sens. Skutkiem tego był awans, awans i kolejny awans. Ostatnio jak z nim rozmawiałem to zarządzał już grupą ponad 10 osób,  często dwa razy starszych od niego, przydzielał premie, kupił mieszkanie i przyjmował delegację współpracowników z Azji.

Mało tego, firma wysłała go na testy predyspozycji zawodowych, umiejęności miękkich i innych takich zdolności przywódczych. Przy braku mojego zdziwienia okazało się, że facet jest bardzo inteligentny i ma zadatki aby piąć się jeszcze wyżej tym bardziej biorąc pod uwagę jego bardzo młody wiek – 26 lat.

Czy matura to w takim razie bzdura?

Nic bardziej mylnego. Przykład mojego kolegi, którego bardzo cenię pokazuje jedynie, że bez matury też można, że to nie koniec świata i jeśli jesteś inteligentny i pracowity to do swojego dojdziesz.

Matura to nie bzdura. To po prostu egzamin skonstruowany w określony sposób do którego warto podejść. Nawet nie jedynie podejść, a naprawdę się starać zdać go jak najlepiej. Dlaczego? Gra się kartami, które trzyma się aktualnie w dłoni, a nie tymi, które chciałoby się mieć. Jeśli dzisiaj nie do końca wiesz co ze sobą zrobić i nie wiesz czy matura ma dla ciebie sens zdaj ją mimo tego.

Teraz jest ten czas. Teraz jest twój czas. I nie wiesz czy 2 tygodnie po oficjalnych terminach, które olałeś nagle nie odnajdziesz powołania zostania nauczycielem, a aby to osiągnąć matura jest całkiem przydatna. Będziesz musiał czekać rok i skręci ci się coś w brzuchu z niemożności zrobienia tego co chcesz teraz.

Jest jeszcze drugi powód, bardziej osobisty, może nawet egoistyczny. Po tych 7 latach żałuję, że się bardziej nie starałem, że chodziłem i bezmyślnie powtarzałem, że matura w sumie na nic się nie przyda, a już na pewno nie mi.

Siedząc tam gdzie siedzę dzisiaj uważam, że matura liczy się 3 razy w życiu. Kiedy dostajesz wyniki, kiedy aplikujesz na studia i kiedy po kilkunastu lub kilkudziesięciu latach wyciągasz ją pokazać swojemu dziecku. Dwa pierwsze mam już za sobą, ale to przy tym ostatnim chciałbym móc powiedzieć “jeśli już coś robić to warto się starać, warto być dobrym”.